Αλλαγή στη νοοτροπία - Ξανά στην πρωτοπορία

Η ΟΝΝΕΔ ιστορικά ήταν το ριζοσπαστικότερο κομμάτι της παράταξης. Για να είμαστε σαφείς, η έννοια της παράταξης δεν περιχαρακώνεται στον πολιτικό οργανισμό – φορέα. Οι ιδέες της, οι προτάσεις της, το όραμά της, πολλές φορές ήταν πιο μπροστά ή ακόμα και σε λογικά πλαίσια, σε σύγκρουση, με κατεστημένες νοοτροπίες του κόμματος.

Σταδιακά επήλθε η νοοτροπία που ήθελε την οργάνωση μονάδα παραγωγής χειροκροτητών για το κόμμα, τα δε μέλη της, μονάδα μέτρησης της επιρροής του κάθε φιλόδοξου στελέχους. Χαρακτηριστική είναι η ερώτηση ‘’Ποιανού είναι αυτός;’’ και η απάντηση ως προσδιοριστικός παράγοντας της παραταξιακής του αξίας. Επενδύσαμε στην ποσότητα και δεν δώσαμε καμία ευκαιρία στην ποιότητα.

Όλοι όσοι ασχοληθήκαμε ενεργά με την οργάνωση έχουμε μερίδιο σε αυτό. Άλλος γιατί τον βόλευαν οι συσχετισμοί και άλλος γιατί αν και δεν τον βόλευαν,συγκυριακά, βρέθηκε σε μια θέση ευθύνης και δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα και να γίνει δυσάρεστος.

Την ίδια στιγμή, η αξιολόγηση των στελεχών γίνεται με κριτήριο το πόσους έχει ο καθένας στην σχολή του ενώ με τον ίδιο τρόπο διενεργείται και η στελέχωση των θέσεων ευθύνης. Το αποτέλεσμα αυτής της επιβράβευσης είναι φυσικά το αναμενόμενο: Έγινε αυτοσκοπός η ενδυνάμωση της επιρροής του κάθε στελέχους, μέσω του ελέγχου όλο και περισσότερων οργανώσεων. Ακόμα και η λέξη ζύμωση έγινε πια συνώνυμο του “κλικαρίσματος”, καμία σχέση δηλαδή με την πολιτική ζύμωση. Η μάχη των ιδεών σε εσωπαραταξιακό επίπεδο έγινε μάχη των μπουζουκιών.

Tα παραπάνω συνετέλεσαν ώστε το επίπεδο κατάρτισης του στελεχειακού δυναμικού μας να έχει πέσει δραματικά. Ακόμα και όσοι έχουν το μεράκι να ασχοληθούν ή ακόμα και να επιμορφωθούν πολιτικά, γρήγορα διαπιστώνουν πως δεν έχει κανένα νόημα αφού το παιχνίδι παίζεται αλλού... Ένα άξιο στέλεχος καλείται σήμερα να ακολουθήσει μια άτυπη επετηρίδα η οποία τις περισσότερες φορές  καταλήγει σε ένα ιδιότυπο χρηματιστήριο γνωριμιών.

Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να παίρνουμε αυτοδυναμίες στις σχολές, αλλά οι ψηφοφόροι μας να μην μας ψηφίζουν στις Εθνικές εκλογές.

Κάτι πρέπει να αλλάξει...

Η αρχή πρέπει να γίνει με τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Είναι στο χέρι μας, και πρέπει, να πολιτικοποιήσουμε πιο έντονα την μεγαλύτερη φοιτητική οργάνωση της Χώρας. Πιθανότατα θα χάσουμε σε ποσοστά, καθώς αυτοδυναμίες της τάξης του 70% δεν κερδίζονται σε καμία Δημοκρατία. Είναι όμως βέβαιο ότι θα κερδίσουμε μακροπρόθεσμα και σε πλήθος αλλά και σε ποιότητα στελεχών.

Παράλληλα, πρέπει να ενισχύσουμε στην πράξη την μετάβαση των στελεχών που προέρχονται από το φοιτητικό – σπουδαστικό, στην ΟΝΝΕΔ. Είναι αδιανόητο να ασχολούνται τριαντάρηδες με οργανώσεις της ΔΑΠ και η περιφερειακή οργάνωση να μαραζώνει χωρίς στελέχη. Ήρθε η ώρα να εκμεταλλευτούμε το μοναδικό ίσως πλεονέκτημα που διαθέτουμε πια, την οργανωτικότητα και τη μεθοδικότητα, ώστε να δράσουμε εκεί που χτυπά πραγματικά η καρδιά της πολιτικής, στις τοπικές κοινωνίες.

Η στελέχωση σε όλες τις θέσεις ευθύνης της οργάνωσης  πρέπει να γίνεται δημοκρατικά. Από το Εκτελεστικό Γραφείο έως το Τοπικό Γραφείο του μικρότερου Δήμου, με διαφανείς εκλογικές διαδικασίες. Αυτονόητο πρέπει να θεωρείται ότι οι υποψήφιοι κάθε αξιώματος  οφείλουν να έχουν σχέση με την αρμοδιότητα την οποία διεκδικούν. Όπως για παράδειγμα ο γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι ΔΑΠίτης, έτσι και ο Υπεύθυνος Οργανώσεων Λεκανοπεδίου πρέπει να προέρχεται και να εκλέγεται απο αυτές. Τα κεντρικά όργανα όπως η Κεντρική επιτροπή πρέπει να πάψουν να έχουν διακοσμητικό ή στην καλύτερη περίπτωση χαρακτήρα επιβράβευσης της πορείας των στελεχών. Η οργάνωσή της Κ.Ε. σε ομάδες παραγωγής πολιτικού έργου είναι επιβεβλημένη.

Όλα τα όργανα θα πρέπει να λογοδοτούν από το σώμα από το οποίο προέκυψαν σε τακτική βάση. Να γίνεται αξιολόγησή τους και να κρίνεται η συνέχεια της θητέιας τους.

Η παραγωγή πολιτικής της οργάνωσης πρέπει να γίνεται αμφίδρομα, ξεκινώντας από τις πρωτοβάθμιες οργανώσεις, όχι επειδή θα είναι στην διακριτική τους ευχέρεια να το πράξουν, αλλά επειδή θα είναι ο ρόλος τους.

Τα ταμπού και τα στεγανά της οργάνωσης θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο δεν αποφασίζουμε να γίνουμε αυτό που οφείλουμε: Μια ενεργή, μαχητική Νεολαία. Μια Νεολαία που θα έχει ως πρότυπα τους πρώτους ΟΝΝΕΔίτες που κυριολεκτικά μάτωναν στα Πανεπιστήμια και τους δρόμους για την επικράτηση των ιδεών τους. Μια ΟΝΝΕΔ που δεν θα φοβηθεί να ανακαταλάβει το χαμένο έδαφος που τόσα χρόνια χάρισε στους πολιτικούς και ιδεολογικούς της αντιπάλους.